Etappe 5 Naar Beiijng.

Exact op tijd vertrokken we. We keken nog een laatste keer over de stad uit en reden daarna weer de steppe in. Het leuke van deze dag was, dat we nog eenmaal de Gobi zouden zien. Inderdaad begon het landschap weer kaler te worden. Bij de eerste stop, in Choir verzamelde de plaatselijke jeugd zich alweer met allerlei mineralen en dino eieren maar ja, dat hadden we al zo vaak gezien. Eten was er verder niet echt te koop. We deelde onze coupe met een jonge mongoolse studente, die, naar later bleek fan was van… Armin van Buuren! De Beste DJ 2008 is dus zelfs tot in Mongolie doorgedrongen! 

De rest van de tocht door de woestijn bleek toch weer een verrassing. Na Sain Sanda werd het wat heuvelachtig maar vooral de felrode kleur van de heuvels was heel fraai. Rond 6h30 togen we naar de restauratie om nog wat te eten voordat we de grens zouden bereiken  De stop aan de mongoolse zijde duurde ongeveer een uur en de douane afhandeling verliep hier vlotjes.

Dus reden we verder, de Chinese grens over. Nu stopte we in Erlian aan de andere kant van de grens. Ook hier werden de paspoorten ingenomen en kwam even later de douane langs. Deze vroegen mij de rugzak te openen en na een vluchtige controle liep hij weer verder. Mooi dacht ik, dat hebben we ook weer gehad. Even later kwam er echter een andere douanier langs en die wilde alles zien… oeps, dat zou een chaos worden. Inderdaad moest alles uitgepakt worden. Pas toen onze vriendelijke beamte zijn vinger geprikt had aan het kampeer bestek dat onderin mijn kleine rugzak zat, vond hij het wel welletjes. De beamte verontschuldigde zich en vertelde dat die controles ndig waren vanwegen de Olympische Spelen. . In dat geval was het waarschijnlijk een stuk efficienter geweest om de iedereen in de trein zijn bagage te laten controleren via een rontgen scanner – dat gebeurde nl. Op alle grote stations in Beiijng en Shanghai.

Ondertussen werd de trein van een nieuw onderstel voorzien en om twaalf uur ’s-nachts waren alle wielen gewisseld. De trein reed weer het station van Erlian in en nadat alle paspoorten terug waren, kwam er een sein van de hoofddouanier en mocht iedereen nog even een halfuur de trein uit. Onze eerste stappen in China waren een feit. Nu, bijna 7000km van huis.

On even voor 1 zette de trein zich weer in beweging en we wilde net gaan slapen toen er uit een coupe verderop mongoolse muziek kwam. We gingen kijken. Iemand zat een morin khuur (een twee snarige viool) te bespelen en probeerde er ook nog wat boventoon zang tegenaan te gooien, alweer heel fraai. Hierna was het tijd om te gaan slapen.

De grote muur

Toen we ’s Ochtends om een uur of zeven wakker werden, keken we meteen even naar buiten. We waren zojuist een dorpje gepasseerd en we wisten dat we vlak voor Datong de Chinese Muur zouden kruisen. Ongeveer twintig minuten later doorkruiste de trein een aarden wal. Hierin lagen verderop wat ruines. De Chinese muur dus (hoewel muur?). Een dik halfuur later reden we Datong binnen.

Na Datong reden we naar het noordoosten en na enige tijd zagen we een lang lind, slingerend aan de voet van de bergen verderop, opnieuw de muur. De trein volgde de muur ongeveer een uur lang waarna de muur naar zich tussen de bergtoppen boven kronkelde en verdween. Het gaf een goede indruk van de omvang van het bouwwerk.

Precies op tijd kwamen we in Beiijng aan. De trein reed vanuit het westen helemaal rondom het centrum, door het spectaculaire nieuwe Zuid station naar het Beiijng Railway station (het centrale station). Het was heel even zoeken naar de gids maar die was na vijf minuten gevonden. Stond op het perron te wachten. We stalde onze bagage in het bagage depot direct naar de hoofdingang van het station.

Beiijng

Met een stadsbus gingen we eerst naar, hoe kan het ook anders, het Plein van de Hemelse Vrede (P.V.D.H.V).  De bus was bovendien airconditioned en men had hier de OV chipkaart al ingevoerd! Ja, In china gaat alles heel snel!. Nog geen maand geleden was er ook al 50km Metro geopend en de stad lag er pico bello bij. Aangekomen op het P.V.D.H.V. keken we onze ogen uit. We stonden aan de rand van het plein en de overzijde van het plein was bijna niet te zien. Via een onderdoorgang onder de weg door kwamen we op het plein. Wel werden alle tassen en rugzakjes gescannd. Rond het plein liggen de Poort van de Hemelse vrede, de Grote Hal van hetVolk en de tombe van Mao. Bij de Qian Men poort was men al bezig om de vuurwerk show te installeren die de volgende avond tijdens de sluitings ceremony van de Olympische spelen vertoond zou worden.

Na ongeveer een uur rondgelopen te hebben liepen we  nog even een Hutong in. Hier was een heel anders gezicht van China te zien. Kleine winkeltjes in een licht chaotisch straatbeeld met oude lage huizen voerden de boventoon. Na hier even rondgekeken te hebben reden we per taxi naar ons volgende doel.

Omdat we flink wat tijd over hadden bezochten we eerst de Tempel van de Hemel dat in een fraai oud park ligt. De hele tempel is van hout en zonder spijkers of schroeven gebouwd. De hoofdkleur is rood echter door alle schilderingen is het geheel een zeer kleurige bedoeling. Centraal en terugkerend symbool is de draak die de keizerlijke macht uitbeelt. Bij de ingangen zeten twee stenen leeuwen die, net als in Mongolie, symbool staan voor bescherming. Het is een indrukwekkend complex dat ook niet voor niets op de Unesco lijst van het wereld erfgoed staat!

Hierna hebben we nog een korte stop gemaakt bij een zijdewinkel. Men liet hier ook zien hoe zijde gemaakt wordt, interessant! Vervolgens zijn we gaan eten in een restaurant dat een beetje in het midden hield tussen een restaurant en een fast-food tent. In ieder geval werd er door het serverend personeel een vrolijke ‘oorlog’ uitgevochten om de gunst van de klant. 

De laatste etappe

Na het eten kostte het nog enige moeite om een taxi terug naar het station te vinden. Bovendien moesten we de laatste paar honderd meter lopen omdat de taxi niet verder kon.

We moesten ons nog behoorlijk haasten om de trein naar Shanghai te halen. Ondanks de drukte en de hitte haalde we hem net! In de trein maakten we nog kennis met een Chinese  moeder en dochter die haar Engels met ons wilden oefenen. Het werd erg gezellig en later zong ze nog wat liedjes voor ons. Er zaten ook vrij veel Nederlanders in de trein die de Olympische Spelen bezocht hadden.