Irkutsk en het Baikalmeer

Aan het eind van de dag kwamen bij de volgende bestemming aan, Irkutsk. Ook hier werden we afgehaald door een gids die, net als de gids in Moskou, Dimitrie heette. Hij had overigens een merkwaardig gevoel voor humor door met hoge snelheid door een plas langs de rand van de straat te rijden terwijl er voetgangers pal ernaast op de stoep stonden. In het hotel  controleerde we ditmaal de kamers wel goed op beschadigingen. We wilden immers niet hetzelfde gedoe krijgen als in Novosibirsk. Gelukkig was de kamer OK en na een paar foto’s van de minibar gemaakt te hebben (om dezelfde reden) gingen we weer naar beneden om de stad in te gaan.Na een toeristische wandeling door het oude centrum met zijn houte huizen, was het tijd voor het avondeten. Na het eten hebben we nog even een bezoekje aan de Angararivier gebracht waar op dat moment een waterorgel ‘speelde’.

’s-Ochtends om 11 uur werden we opgehaald en naar het Hotel in Listviyanka aan het Baikalmeer gebracht. De middag besteedden we door naar het locale uitzichtspunt te klimmen voor een fraai uitzicht over het meer en de omgeving. Je kon er ook met een stoeltjeslift heen. Dat deden twee van ons dan ook terwijl de anderen naar boven liepen. Boven had het een en ander wat weg van een Oostenrijkse skihut en buiten stond een Opgezette beer. 

’s-Avonds zijn we naar het dorp gelopen om te eten. Het eten was weer prima en hoewel de serveersters een beetje engels spraken hadden we nog altijd niet het gevoel in een vriendelijk en gastvrij land te zijn. Iets wat we op meerdere plaatsen in Rusland gemerkt hebben.

De volgende ochtend bezochten we het Taltsi openluchtmuseum waar een indrukwekkende collectie houte huizen, kerken en fortenbouw te zien was. Zo zagen we een boerderij met voorraadkelder, een herenhuis, een kerkje, school en een gereconstrueerde houte stadsmuur met poort. In het poortgebouw was een museum ingericht met daarin een kaart van het gebied met, jawel, Nederlandstalige aantekeningen erop. Bij de souvenierswinkel (een serie openlucht kraampjes) hebben we nog Matrushka poppetjes gekocht.   

Na het Talsi museum wilde de gids ons direct naar het station brengen maar gelukkig konden  we met hem afspreken ons om 6 uur bij Hotel Europa op te pikken. De bagage bleef in de bus. Vlak achter dat hotel was een overdekte markt zodat we ook nog de nodige inkopen konden doen voor de volgende treinreis. In trein 362 was namelijk geen restauratie aanwezig.

 Iets over zessen arriveerde Dimitri weer en bracht ons naar het station. Hij legde ons uit waar we de treintijden konden vinden (het grote vertrektijdenbord, zoals in Novosibirsk natuurlijk) en vertrok weer. Wij posteerde ons op het eerste perron onder het afdak van het stationsgebouw. Het was wat gaan motregenen en we hadden nog ruim 2 uur voordat de trein vertrok. Ongeveer een halfuur voor vertrek verscheen het spoornummer op de borden – we moesten naar spoor drie. Daar aangekomen werden we verrast. We liepen tegen een groepje reizigers aan die we van de eclipsereis naar Libie kende.. Zij waren met een andere reisorganisatie  maar hadden dezelfde trein naar Ulaan Baatar. 

Van Rusland naar Azie

Na wat geharrewar met de treintickets - de wikkel waarin ze zitten moet je ook bewaren, zonder wikkel waren de treinkaarten nl. ongeldig!! -  konden we instappen voor mischien het meest aparte stuk van de reis.  

In de trein was het erg gezellig. Wij zaten met twee andere Nederlandses in de coupe, de andere twee deelden de coupe met een jong spaans stel. Het was erg gezellig en omdat we inmiddels ook de wodka hadden ontdekt kon de avond niet meer stuk. Net voordat we gingen slapen konden we nog net het Baikalmeer herkennen waar we helaas in het donker langsreden.

’s Ochtends werd het al meteen duidelijk dat het landschap veranderd was. Het was bergachtig en de berkenbomen hadden we eindelijk achter ons gelaten. Na het ontbijt konden we nog enkele uren genieten van het spectaculaire landschap echter om 12 uur zouden we in Naushki, aan de Russische zijde van de grens aankomen.

Aangekomen in Naushki werd ons verteld dat de paspoortcontrole na 20 minuten zou plaatsvinden en dat we tot die tijd de trein mochten verlaten. Gelukkig, want het toilet was, zoals bij elke stop, afgesloten en er was op het station tot onze verbazing een goed werkend en schoon toilet aanwezig. Na een halfuur was er nog geen douane te zien, Dus bleven we maar buiten wachten. Ondertussen scharrelde er een koe het perron op om zich te goed te doen aan het malse gras dat in de perkjes op het perron groeide. Na 1.5 uur was er nog steeds geen spoor van grenscontrole te zien. Wel werden intussen 1 voor 1 de treinwagons afgekoppeld. We liepen naar de supermarkt maar toen we er aankwamen kregen we aan haastig telefoontje van 1 van de anderen om snel terug te komen omdat ook onze trein weggereden zou worden. En inderdaad, er stond een loc voor maar uiteindelijk werd de trein gewoon 100 meter vooruitgereden. We zaten nl. in de achterste drie wagens en blijkbaar wilde men niet dat de douaniers te ver zouden moeten lopen.

We wilden net het perron weer aflopen voor een tweede poging om proviand in te slaan toen een groepje douaniers ons tegemoet liep en ons ‘sommeerde’ om weer de trein in te gaan, jawel, eindelijk de paspoortcontrole, na bijna 4 uur wachten. De paspoorten en migratiekaarten werden ingenomen maar we moesten in de trein blijven. Na ongeveer 1 uur kwam men terug met de paspoorten voorzien van de nodige stempels. Iedereen moest vervolgens om de beurt zijn coupe verlaten en deze werd vervolgens door de douane binnen twee minuten binnenste buiten gekeerd.  Onze bagage lieten ze liggen. Blijkbaar was men op zoek naar smokkelwaar.

Precies volgens schema vertrok de trein weer, stapvoets naar de Mongoolse grens. Na ongeveer 20 minuten stonden we weer stil: het hek dat de grens markeerde, moest even opengemaakt worden. Hierna reden we nog een half uur tot we in Suche Baatar aankwamen. Hier vond het Mongoolse deel van de grenscontrole plaats en werden er weer wagens af- en aangekoppeld..

De douaniers spreken duidelijk beter Engels dan hun Russische collega’s en vroegen ons wat ons doel in Mongolie was. Ze waren ook een stuk vriendelijke. Na 1.5 uur werd de trein langs het eerste spoor gereden en konden we nog twintig minuten ‘luchten’. Rond half 9 vertrok de trein weer voor het laatste stuk naar Ulaan Baatar. De hele grensovergang had dus bij elkaar 9 uur geduurd.