солнечное затмение! (Zonsverduistering!)

Vandaag moest het eerste hoogtepunt van de reis gaan plaatsvinden. De totale zonsverduistering (in het russisch Sopnenoe Zatmenie! We hoefden op zich het hotel niet te verlaten want we zaten al dicht bij de centrale lijn (ongeveer 20km ten oosten ervan) en de totaliteit zou er 2m18 seconden duren. Toch baarde het weer ons nog volop zorgen want het was vrijwel geheel bewolkt. Pas aan het eind van de ochtend begon het open te trekken maar er ontstonden onmiddelijk stapelwolken die de hemel rond 2 uur half bedekten. De bus die we gehuurd hadden arriveerde om 1 uur en we hadden dezelfde chauffeur als gisteren. Op de kaart wezen we aan waar we heen wilde; we besloten een plaatsje aan de (noord) oostzijde van het meer te zoeken.Volgens eclips goeroe Fred Espanak van de NASA was de windvangende zijde van het Ob meer het gunstigst.

Onderweg werdt de plaatselijke geldautomaat ‘geplunderd’ en werden er inkopen gedaan. Vervolgens reden we door naar het meer. Er bleek een afgesloten stukje kust gereserveerd te zijn. Onze chauffeur wapperde met de Tiaratours bordje en wat roebels deden de rest.

Nog steeds was er nog vrij veel bewolking maar we besloten toch op deze plek te blijven, vertrouwend op Espanak’s weervoorspelling. En inderdaad, vanaf 3 uur begon de bewolking boven het meer inderdaad op te lossen. Onder invloed van het koude water van het meer zakte de bewolking in en toen de eclips begon was het vrijwel helemaal helder. Alleen aan de horizon zat nog wat bewolking maar daar zouden we geen last van hebben.

We hadden een leegstaand prieeltje op het terrein bezet en dat als observatiepost ingericht. Op het terrein waren bier en hapjes te krijgen en de sfeer zat er goed in. Ook kwamen we nog wat eclipsreizigers van de Urania sterrenwacht uit Belgie tegen. Het was niet al te druk op het terrein. De meeste mensen reden 10km naar het zuidwesten om exact op de centrale lijn de eclips te bekijken. Later hoorden we dat daar tienduizenden mensen stonden en er tentenkampen ingericht waren. Ach, de rust die we op ons plekje hadden was die halve seconde totaliteidsduur verlies meer dan waard!

De eclips begon om 16h41 lokale tijd en het intrede ging eigelijk heel erg snel. Rond 17h30 begon het al zwaar te schemeren. Ook het water, die het zonlicht weerkaatste, kreeg een vreemde doffe tint. Dit was overigens de eerste zonsverduistering die we direct aan het water zagen. Daarna ging het snel.

Het werd snel donkerder en vanuit het noorden kwam met een hoog tempo de schaduw aanrollen. Ik had besloten geen statief te gebruiken en alleen foto’s van de lucht en schaduw te maken. Omdat mijn camera een heel heldere zoeker heeft en mijn verrenkijker elders lag, gebruikte ik deze maar als verrenkijker en dat werkte! De diamantring was indrukwekkend en snel maakte ik enkele foto’s (ik had de camera immers toch al aan het oog staan). Toen viel de duisternis. Het leek hier een stuk donkerder dan bij eerdere verduisteringen. Vooral naar het westen (waar de lange as van de schaduwkegel heen wees), was de lucht donker en de horizon roodoranje achtig.

De corona had het karakter van een zonnenvlekken minimum – duidelijke streamers aan de zonne-evenaar, korte sprieten aan de beide polen. Linksboven de zon waren Mercurius en Venus te zin. De corona was prachtig er waren enkele protuberansen te zien. Snel maakte ik nog wat foto’s ‘op de gok’ en een foto van de hemel met zijn prachtige kleuren maar het was alweer bijna voorbij. Vanuit het noorden begon het alweer licht te worden en enkele seconden later kwam een oogverblindende straal licht tevoorschijn, de Diamantring. Het was voorbij.

Iedereen viel elkaar in de armen en de meeste waren het met elkaar eens. Dit was een van de mooiste zonsverduisteringen die we ooit gezien hadden.

Inmiddels hadden we gehoord dat we om 3 uur ‘s-nachts(!) afgehaald zouden worden omdat een van ons het vliegtuig moest halen. We overwogen nog om met zijn vieren een taxi te nemen op een iets beter tijdstip. Uiteindelijk, onder het motte “Better save than sorry” hebben we besloten om dat niet te doen, achteraf een hele juiste beslissing.

Etappe 3 – Met de trein naar Irkutsk

’s ochtends om 2 uur moesten we dus al opstaan omdat Olympia Sibir (het plaatselijke reisburo) geen twee keer op en neer naar Morozova kon (of wilde) rijden. Het zou een dag worden waarop heel veel dubbeltjes de goede kant op vielen.

Toen we allemaal om een uur of 3 beneden stonden werd er door het hotel geclaimd dat 1 van ons de deur van zijn kamer beschadigd had (wat niet zo was). Die persoon moest ook toevallig het vliegtuig halen (goh!). Dat werd dus al een beetje verdacht. Het werd al meer verdacht omdat blijkbaar alleen zijn kamer gecontroleerd was. Wijzelf hadden nl. weldegelijk een beschadiging in onze kamer veroorzaakt omdat een slechte kwaliteit douchestang lam was geraakt. Helemaal verdacht werd het omdat men voor dat deukje omgerekend 300 euro schade rekende. Toen was het ons duidelijk. Dit was een poging tot oplichting.

Twee van ons gingen naar boven om foto’s te maken van de beschadiging. Die bleek inderdaad geen 300 euro waard. En we probeerde uit te leggen dat WIJ dat niet veroorzaakt hadden. Uiteraard verstond men ons niet (of men deed alsof!). Uiteindelijk stelde we voor  om de schade te betalen mits het hotel een engelstalige bon zou schrijven. We waren toen al 3 kwartier te laat en met name voor diegene die het vliegtuig moest halen begon de tijd wel een beetje te dringen. Er werd heen en weer gebeld maar toen men na tien minuten nog maar twee woorden op papier gezet had liet men ons (zonder te betalen!) gaan. Het werd ze toch wat te heet onder de voeten.

Halverwegen de rit naar Novosibirsk kwam 1 van ons erachter dat hij zijn migratiekaart niet bij zich had, deze lag nog in het hotel. En dat kan tot narigheid leiden aan de grens. Besloten werd om toch naar het Station te rijden en een taxi terug naar het hotel te pakken. We habben immers genoeg tijd. Volgens de reisbeschrijving vertrok onze trein immers pas om 11h20 lokale tijd. 

Aangekomen op het station om 5 uur  namen twee van ons de taxi terug naar het hotel en rond kwart over zeven waren ze terug met de gewraakte migratiekaart. Nu begon het lange wachten. We liepen wat rond terwijl anderen op de bagage lette. Een van ons stond net op het punt de stad in te gaan toen we even gingen kijken of we het vertrektijdenbord konden ontcijferen. Hier stond namelijk dat onze trein (trein 46) om 6h20 Moskou tijd zou vertrekken. We keken en schrokken ons rot, dat was nl. niet om 11h20 maar om 9h20 locale tijd en het was net 9 uur. Oeps! foutje van de reisorganisatie, die de reis overigens in zijn geheel perfect georganiseerd had! We hadden dus nog maar 20 minuten. Snel werd iedereen gewaarschuwd  en uiteindelijk zaten we toch keurig op tijd in de trein..

De trein zelf was erg oud en erg oubollig (donker) ingericht, daar moesten we toch even aan wennen. We zaten nu met zijn vieren in de tweede klas. De wagen werd beheerd door een echte oostblok dame die ongeveer net zo breed als groot was en die we maar de bijnaam Olga gaven. Buiten regende het pijpenstelen. De WC was erg oud en de bril kon niet eens meer gebruikt worden. Deze zat met touw aan elkaar gebonden. 

Terwijl we nog zaten te bekomen van de schrik en allerlei doemscenarios zaten te verzinnen voor het geval we de trein gemist zouden hebben sukkelde de trein door het landschap van berkenbomen (ja, nog steeds!) en dorpjes. ’s Avonds werd ons weer een prima maal door de chefkok voorgezet. Hier was de menukaart wel tweetalig, hoewel er soms van de engelse vertaling niet veel viel op te maken.

Exact om 10 uur de volgende ochtend, terwijl we wakker lagen te worden, ging de coupedeur open en kwam Olga binnen met de stofzuiger. Er moest nl. om tien uur gestofzuigd worden omdat, volgens het laatste vijfjarenplan van 1988, er om tien uur ’s-Ochtends gestofzuigd zou worden in de trein. We sloegen het geheel enigszins grinnikend gade.